هيچ‌كس با دهان ما سخن نخواهد گفت



هيچ‌كس با دهان ما سخن نخواهد گفت
هيچ‌كس با چشمان ما نخواهد ديد
هيچ‌كس صداي گامهاي ما را نخواهد شنيد
هيچ‌كس فرزندان ما را از آب نخواهد گرفت.


اين سطور را بلند بخوان!
من از ضربان كسي مي‌نويسم
كه دوست داشت با چشمان تو ببيند.

هيچ‌كس چيزي از ما نخواهد پرسيد؛
از روزهاي رفته
از ساليان نيامده ...
 

از مجموعه ی «پاپتی بر مخمل شب» ـ چاپ اول تابستان 1372، نشر باران، سوئد