وقتي هفت ، هشت ساله بودم مي دانستم مادرم با مردي همكار بوده كه اهل شعرو شاعري است . از صحبت هاي بين پدرو مادرم مي فهميدم كه آن مرد هميشه تنها بود و تا آخر عمر با شعرهايش زندگي كرده است . بزرگتر كه شدم با داستان هاي خيالي و تعقيب و گريزهاي توي خوابهايم ، داستان هاي في البداهه تعريف مي كردم تا اينكه براي اولين بار كتـــاب به دست گرفتم . هميشه پـــدرم را مي ديدم كه كتــاب
مي خواند و بارها دفتر خاطرات مادرم را خوانده بودم و مي دانستم چگونه در آن شب برفي دي ماه پا به اين دنيا گذاشتم .
نام آن مرد شاعر و شعرهايش همــيشه در پــس زميــنه ذهــنم وجود داشــت . حتــي مي دانستم چند بار هم به خانه ما آمد بود وعكسهايش را هم ديده بودم . اما شناخت بيشتري از او نداشتم . مادرم از شركت نفت به ميل شخصي بازنشته شد و همه چيز در گذر زمان محو شد تا من بزرگ شدم و شيفته كتاب و داستان ؛ هدايت را شناختم و دانستم كه آن مرد شاعر كسي نيست جز بيژن جلالي ، خواهر زاده صادق هدايت.
دبيرستان را تمام كرده بودم و رشته روزنامه نگاري را براي ادامه تحصيل انتخاب كردم؛ باز هم چند سالي گذشت ، از گروه نظرسنجي به ايران سپيد و از آنجا به گروه ادب و هنر روزنامه ايران رفتم . شايد از همان جا بود كه كار حرفه اي ام شروع شد و از همانجا دانستم كه داستان نوشتن را دوست دارم و بايد تمام آن فكرها و خوابها را مكتوب كنم . گفت و گوهايي با شاعران ، نويسندگان و اهل ادب راه انداختيم . يكي از آنها بيژن جلالي بود . حالا ديگر مي دانستم آن مردي كه هرازگاهي حرفش در خـانـه مـا مـي آـيد چـه كـسي اسـت . بـه يــاد حرفــهاي مـادرم
افتادم : “ تازه به دنيا آمده بودي و شير خواره . جلالي مي دانست كه تو را دارم . به من مي گفت زودتر برو تا بچه كوچكت گشنه نماند .” حالا آن بچه كوچك بزرگ شده بود و مي خواست با او مصاحبه اي در باب شعر داشته باشد .
به خانه اش رفتيم . خانه اي در شمال شهر ، به سبك قديمي و ظاهري آجرنما و حياطي كه در آن فصل سرما درختان بدون برگ داشت . چند سگ بزرگ خانه اش را نگهباني مي كردند . جلالي گفت آنها از رنگ سياه مي ترسند و تمام لباسهاي من سياه بود . پسري با لباس سربازي آنجا بود كه پيش جلالي مي ماند . از سگهايش گفت و از اينكه در سالهاي گذشته چندتايي گربه داشته . خانه اش خلوت و ساكت بود و مي شد حدس زد اين خانه ي مردي اســت كــه هيــچ زنــي در آن قــدم برنداشته است . ما را به اتاق كارش راهنمايي كرد . اتاق كاري كه پر بود از كتاب و چند صندلي قديمي لهستاني . صندليها پر بود از جيرجيرهاي دلنشيني كه نشان از عمر طولاني آنها داشت . ميز كوچكي هم بود . پارچه اي قديمي روي آن کشيده بودند . در استكانهاي دسته نقره اي چای ريخته شده بود . نقره ها رو به سياهي مي زد . انها را روي ميز كوچك وسط اتاق گذاشته بودند . صحبت از شعر شد و زندگي او كه مي گفت هميشه با شعر زندگي كرده و مجموعه آخرش هم “‌ در باره شعر ” بوده ،‌ شعرهايي كه براي شعر سروده . كمي آن طرفتر جايزه مجله گردون هم بـــــه چشـم مي خورد ،‌ جايزه اي كه بخاطر شعرهاي جلالي به او اختصاص داده بودند .
درابتدا خودم را معرفي نكردم و گفتم :‌‌‌ “ مجوزي هستم .”‌ جلالي كمي فكر كرد پدرم را مي شناخت و تازگي اورا درشوكا ديده بود . گفت :‌ “ مجوزي نداشتيم ، امـــا ماموري داشتيم . ” ماموري فاميلي مادرم بود و او به خوبي توانسته بود نقطه مشترك بين اين دو نام را پيدا كند . به او گفتم كه درست حدس زده و من دختر خانم ماموري هستم . نگاهي كرد وزمزمه وار گفت :‌‌‌ “ وقتي شما ها را مي بينــــم ، مي فهمم كه چقدر پير شده ام .”‌
مصاحبه انجام شد و هواي سرد آن روز رو به غروب مي رفت و سپس تاريكي . بعداز مصاحبه بود كه داستان “ طرح وهم ” را خواندم و دانستم روي صندلي اي نشسته ام كه سالها قبل متعلق به صادق هدايت بود و او بارها روي آن نشسته و فكر كردم كه آدمها چه زود مي روند و اشياء چه طولاني مي مانند . كار تحقيق روي هدايت را هم به تازگي شروع كرده بودم ، سوالاتي از هدايت داشتم كه مطرح كردم و جلالي آنان را هرچند كوتاه اما پاسخ داد . مي گفت : “ آن سالها وقتي به پاريس رفتم جواني نوزده ، بيست ساله بودم ، كه هدايت چند وقت بعد خودكشي كرد .”
خيلي خوب هدايت را به ياد داشت واو را مثل همه ، همان هدايت صدا مي كرد . از پدر و مادرم پرسيد و معتقد بود آنها افرادي هنر دوست هستند . از روزي ياد كرد كه كتابي را در شوكا به پدرم هديه داده بود و از مادرم كه زني دقيق وداراي وجدان كاري بوده و هميشه خاطره اي خوبي از او در ذهن داشته .
با يك بغل حرف به خانه آمدم و همان باعث شد تا مادر شماره اش را بگيرد و با جلالي از روزهايي حرف بزند كه سالها از آن گذشته بود و در يكي از روزهاي ارديبهشت ماه هيكلي كوچك و نحيف از پله هاي خانه ما بالا آمد و مهمانمان شد . قبل از آمدن به مادرم سفارش كرده فقط پلو ومرغ مي خورد باكمي سوپ ،‌ چيز ديگري تهيه نبيند . مادر غذاي مخصوص اورا درست كرده بود وجلالي تا ساعت دوازده پيش ما بود و باز هم از شعر گفت و از داستان شنيد .
موقع رفتن ، زماني كه سوار ماشينش شده بود و مي خواست از كوچه مان بيرون برود . ميله آهني سركوچه را نديد وتصادفي كوچك كرد ، اما رفت و قرارشد روز ديگري هم بيايد . به مادرم گفته بود : “ تا سه نشه ،‌ بازي نشه ، بازهم بايد بيآيم . ”
اما ديگر نيآمد تا بيست وچهارم دي ماه كه براي هميشه از اين جهان رفت .
چند روزي از رفتن هميشگي اش گذشته بود كه يادش كردم ، مي دانستم نيست ولي تلفن را برداشتم و شماره اش را گرفتم . تلفن بعد از چند زنگ روي پيغام گير رفت و حالا صداي جلالي را مي شيندم كه مي گفت : “‌ با سلام با شيندن صداي بوق پيغام خود را بگذاريد . ”‌ با خود زمزمه كردم حالا بدن نحيف و كوچك اين صدا در كجاست ؟ راستي فروغ چه زيبا سروده : “ تنها صدا است كه مي ماند . ”



دي ماه 1381